Maar ik vind ...

• Geplaatst op 30 Juni 2021
• Door Mascha van der Ende
• 0

Mascha vindt dat er meer behoefte is aan 'met liefde gepolijste meningen...

‘Maar ik vind’, is een begin van een zin die ik vaak denk, en bijna net zo vaak, ook daadwerkelijk uit spreek. Waarom? Omdat ik op één of andere mysterieuze manier vind dat ik tóch op de meeste vragen en dilemma’s een antwoord moet weten of op zijn minst een mening moet hebben. Of ik altijd bij dat antwoord of die mening blijf? Soms wel, soms niet. Mensen, gebeurtenissen, het leven zelf, nuanceren geregeld mijn - oh zo stellige - mening.

Ik heb het idee dat ik daar niet de enige in ben.

Als ik ’s-avonds wat zap langs alle praatprogramma’s of ’s-morgens tijdens m’n schaaltje yoghurt de krant met een schuin oog mee lees met m’n man, zie ik dat veel mensen antwoorden en meningen hebben die misschien in werkelijkheid helemaal niet zo stellig zullen zijn als dat ze beweren. Wellicht op dat moment wel, maar als de tijd en wat ervaring er overheen is gegaan, verliezen veel stellige meningen hun scherpe randjes… De mening van een mens is dan ook zeer grillig en bovenal vaak aan emotie onderhevig.

Een voorbeeld (ik lees uit eigen werk):

Het is februari 2008 wanneer ik 8 weken eerder dan gepland en onverwachts moeder word van een piepklein meisje. Ze weegt 1 kg schoon aan de haak, een mooi pakje suiker. Ondanks dat ze toch 32 weken in m’n buik heeft gezeten heeft ze het gewicht van een kindje van 27 weken. En dat is op z’n zachts gezegd, best even schrikken. Een klein, weerloos hummeltje ligt, op de IC, aan allerlei slangetjes op m’n borst en ook al vind ik het retespannend, ik hou van haar. Heel veel!

Om me heen zie ik zelfs nog kleinere baby'tjes (600 gram doet ook gewoon mee!?) en aan al die couveuses zitten geschrokken maar dappere ouders die met net zo veel angst als liefde naar hun kleine hoopje mens kijken.
Het is ook in deze tijd dat ik me bedenk, hoe kan het nou dat je hier in Nederland je kindje tot 24 weken mag laten aborteren? Ik zie hier allemaal complete minimensjes liggen. Gewoon met alle rechten die ik ook heb. En dat mag je dan ‘gewoon’ legaal uit je buik laten halen. Hoe kan je überhaupt een kindje vrijwillig uit je buik laten halen? Deze mening heb ik indertijd best een aantal keer gedeeld, ik vond immers dat ik ‘recht van spreken’ had…

Het is nu 13 jaar later, ons mini-mens is uitgegroeid tot een prachtige puber en mijn verontwaardigde vraag heb ik inmiddels bijgeschaafd. Alhoewel... bijgeschaafd... ik denk dat polijsten een beter woord is. Met polijsten maak je iets zachter, minder scherp. De kern is misschien nog niet heel veel veranderd maar de vertaling is zeker een stuk genuanceerder. Want mijn manier van m’n mening delen, leek verdacht veel op oordelen.

Geen vrouw aan wie ik mijn mening verkondigde zal ooit nog bij me komen als zij een arm om haar heen en een luisterend oor nodig heeft, als zij een abortus overweegt. Het juiste voorbeeld kreeg ik toen ik op bezoek was bij een hulporganisatie in Albanië.

Een Nederlands echtpaar dat daar woonde en in de hulpverlening werkte, onderhield warme contacten met veel arme Albanezen. Eén van die contacten was met een alleenstaande Roma-vrouw, die haar geld verdiende met bedelen bij drukke kruispunten. Met een stuk minder tanden in haar mond dan dat ik heb en een kind op haar heup, liep ze tussen de rokende en toeterende auto’s door om aan chauffeurs een bijdrage voor haar levensonderhoud te vragen. Het was deze vrouw die in haar wanhoop bij dit echtpaar kwam toen ze zwanger bleek te zijn. Of ze haar geld wilde geven voor een abortus... Het echtpaar, wat ieder leven als een geschenk ziet, ontving haar met liefde en bood haar aan om op allerlei manieren te helpen. Dokters bezoeken, babyspullen, babyvoeding, eventueel hulp bij een adoptieprocedure. Maar… de keuze is aan jou, zeiden ze. En wat je ook kiest, we zullen je helpen.

Na veel gesprekken en tranen, besloot deze vrouw om toch een abortus te laten uitvoeren. Het echtpaar gaf haar het geld en op de dag zelf reden ze haar zelfs naar de kliniek…
En dat. Dat is een met liefde gepolijste mening.

Ik denk dat daar veel behoefte aan is, ‘met liefde gepolijste meningen’.

* Want die coma zuipende puber kan over een paar jaar jouw (klein)zoon zijn.
* Verliefd worden op een ander overkomt niet alleen een ander.
* Die lastige collega is als kind misschien wel helemaal stuk gepest.
* Ook jij kan, net als die zwerver, je baan, je gezin en je huis verliezen.
* En misschien breekt de dag dat jij moet vluchten voor je veiligheid ook wel eens aan…

Zullen we anders allemaal onze meningen een beetje polijsten?
Ik ga het in ieder geval proberen. :-)